Rywalizacja we wspinaczce sportowej rozegrywana jest w trzech różnych konklurencjach: boulderingu, prowadzeniu oraz wspinaczce na szybkość (wspinaczce na czas - potocznie "czasówkach"), w kategorii kobiet i mężczyzn, w grupach wiekowych dzieci (juniorów i juniorów młodszych), młodzieżowców i dorosłych (seniorów).

Bouldering to wspinaczka bez użycia liny, składająca się z niewielkiej liczby trudnych ruchów. Prowadzenie to konkurencja, w której wykorzystuje się linę, a zawodnicy muszą wspiąć się jak najwyżej. Wspinaczka na szybkość to dyscyplina widowiskowa, w której polscy zawodnicy odnoszą największe sukcesy. Dwóch zawodników ściga się na identycznych ułożonych obok siebie drogach (tzw. standard) na 15-metrowej ścianie, z 5-stopniowym przewieszeniem.

Wspinaczka sportowa, jak i zawody w tej dyscyplinie, cieszą się coraz większym zainteresowaniem. Pierwsze zawody organizowano w drugiej połowie XX wieku w terenie naturalnym – na skałkach m.in. we Włoszech czy w Rosji. Z biegiem czasu zawody przeniosły się na specjalnie do tego celu budowane ścianki wspinaczkowe oraz boulderownie, które aktualnie powstają w dużych ilościach, co znacząco przyczyniło się do rozwoju wspinaczki sportowej.

Pierwsze mistrzostwa świata we wspinaczce sportowej zorganizowano w 1991 roku we Frankfurcie. Od tamtej pory są rozgrywane co dwa lata, a w 2021 ta dyscyplina zadebiutowała na Letnich Igrzyskach Olimpijskich.